Sahipsiz Mektuplar 3

Sahipsiz Mektuplar 3

İlk günkü halin hiç çıkmıyor aklımdan. Bir ceylanın masumluğunda ürkerken yüreğin o masum bakışların hep gözümün önünde. İnce sesinle bana bağırırken hafifleyen yüküm hep rahatlattı içimi. Düşünüyorum da kanatları olsaydı ruhumun o an bir dakika durmazdı bu aciz bedenimde. Senin uğruna kaderimi bile yaşamayı göze alabilirdim o zamanlar. Ağlamadan gözyaşı dökmeyi de öğretti bana o yıllarda.

Yok, olup gözlerinde, gitmek isterdim bazen, karanlığa karışmak. Sadece seninle olmak, yalnızlığımı seninle paylaşmak. Gün olup seninle gülmekte isterdim aslında. İstediğim ne kadar çok şey varmış baksana. Şairde aynı şeyleri söylüyor bana bugün, dinle bak;

‘’ Yüzümün yorgunluğunu ıslak asfalt yollara dökerek geziniyordum. Bir eksiklik hissediyordum. Kalbimin sıkıştığını anladığımda yere çökmek istiyordum. Hazır yağmur da yağıyorken, şu küçük su kanallarından aksam, bu şehrin üstünde yalnız kalmaktansa yerin altında toprakla haşrolsam. Nafile, sıhhatler değersizleşiyor, nafile…’’

Bak şimdi daha da belirgin farklı öyküleri yaşayıp, yazdığım. Acaba kaybettiğim neydi zaman mı? Yoksa sen mi?  Kelimelerin tükendiğini düşündüğüm an son bir kelime gelir aklıma. Anlarım o sıra aslında söylenecek ne kadar çok şey olduğunu. Ve o kelimeyi milim milim sanki hiç bitmeyecekmiş gibi söylemeye başlarım. Seni seviyorum…

 Talip Sarıbaş